Ik dacht niet aan mijn hart

“Ik kreeg ‘s avonds erge pijn tussen mijn schouderbladen. Deze pijn ging de hele nacht door. Verder had ik geen klachten; geen kortademigheid, geen zweten, geen angst en absoluut geen pijn op de borst en uitstraling naar de armen, maag of keel. Ik was geen hartpatiënt en dacht dus niet aan mijn hart.

’s Morgens vroeg belde ik de huisarts, omdat ik de pijn tussen mijn schouderbladen toch wel vreemd vond. Ik maakte een afspraak voor in de loop van de ochtend. Maar omdat de pijn aanhield en behoorlijk hevig was, heb ik nogmaals naar de huisarts gebeld en in overleg de afspraak vervroegd. Mijn vrouw was inmiddels ook uit bed gekomen om mee te gaan naar de huisarts.

Ik zat voor dood op de stoel

Opeens voelde ik dat het fout ging en zei nog tegen mijn vrouw: hartinfarct! Ik zat voor dood op de stoel en mijn vrouw heeft heel adequaat gehandeld. Zij heeft direct 112 gebeld met de mededeling dat haar man dood op de stoel zat. Ze gaf het adres door en heeft mij zo goed en kwaad als het ging op de grond gelegd.

Binnen 1 minuut stond de eerste burgerhulpverlener al voor de deur. Vrij snel daarna volgden er nog acht burgerhulpverleners. De reanimatie werd opgestart en mijn eigen AED werd ingezet, die standaard in mijn auto ligt.

De AED had al drie klappen gegeven

In de loop van de reanimatie kwamen er meerdere hulpdiensten. Politie, twee ambulances en zelfs een speciale wensambulance omdat die toevallig in het dorp was. En in de tussentijd had mijn eigen AED al drie ‘klappen’ gegeven en de tijd overbrugt die andere hulpdiensten nodig hadden.

Iemand zei ‘knijp eens in mijn hand’

Na acht minuten en een eerste klap van de AED van de ambulancedienst kwam ik weer bij bewustzijn. Ondertussen zat er ook een infuus in mijn hand met de nodige medicatie. Iemand zei: ‘knijp eens in mijn hand’ en het eerste wat ik dacht was: ik heb een hartinfarct overleefd. Hierna ben ik met spoed naar het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven gebracht waar een uiterst vriendelijk team mij opving. Ze hebben een stent ingebracht, in een zijtak van de voorste grote slagader. De arts verklaarde dat mijn hart verder geen afwijkingen had.

Ik mag mij zeer gelukkig prijzen

Ik werd op maandag opgenomen en zaterdag al weer ontslagen uit het ziekenhuis. Het vreemde was en is dat ik nooit angst heb gehad. Al die tijd ben ik rustig geweest en dankbaar dat ik het overleeft heb.

Enkele weken na mijn ontslag ben ik met de hartrevalidatie begonnen en ook weer geheel zonder angst. Ondertussen zijn er verschillende scans van mijn hart gemaakt en de uitslag was zeer gunstig: bijna geen hartschade en een pompfunctie van 51% waarbij circa 50% voor een 70-jarige standaard is. Ondertussen ben ik 15 kilo afgevallen en fiets en beweeg ik veel meer als voor mijn infarct. Ik heb op dit moment geen enkele klacht meer en doe alles weer als vanouds. Ik mag mij zeer gelukkig prijzen.

Er is goed samengewerkt

Er is perfect gereanimeerd. En ik heb later mijn complimenten kunnen overbrengen aan alle hulpverleners en vooral ook aan de politie ter plaatse. Er is heel goed samengewerkt tijdens mijn reanimatie. Ik probeer zelf ook altijd uit te dragen tijdens mijn lessen dat je met een goede samenwerking meer voor elkaar krijgt dan wanneer iedereen als individu werkt.

Waarom dit lange verhaal? Om het van me af te schrijven en om alle mensen die ik nog niet persoonlijk heb kunnen bedanken een hart onder de riem te steken. Op de eerste plaats de vrijwilligers van HartslagNu en de organisatie, de politie, de RAV, het ziekenhuispersoneel, de artsen en mijn vrouw. Kortom alle personen die er voor hebben gezorgd dat ik mijn verhaal heb kunnen opschrijven.”