Theo (61) van Haren krijgt afgelopen zomer een hartstilstand. Zijn zoon Pim woont op een steenworp afstand en ziet op datzelfde moment de reanimatieoproep van HartslagNu op zijn telefoon binnenkomen.

“Het was een normale woensdag in augustus. Ik ben timmerman en had de hele dag gewerkt aan allerlei klussen”, aldus Theo. “Na het eten ben ik nog naar het voetbalveld gegaan om mijn neefjes aan te moedigen. Eenmaal thuis heb ik voetbal aangezet en ben ik voor de tv gaan zitten. Ik weet nog dat mijn vrouw Carla uit haar werk kwam. Van wat er daarna gebeurde weet ik niks meer.

Het was foute boel

Carla: “Toen ik uit mijn werk kwam, zag ik Theo op de bank voetbal kijken. Ik ben naast hem gaan zitten met een boek. Opeens greep Theo mijn arm hard beet. Het deed zeer, want ik had een slijmbeursontsteking. Dus ik snapte niet waarom hij dat deed. Toen ik opzij keek, schrok ik me rot. Ik zag zijn ogen wegdraaien en hij begon te gaspen. Ik had direct door dat het foute boel was. Ik belde 112 en ik heb hem nog van de bank op de grond gekregen, omdat ik wist dat hij gereanimeerd moest worden. Ook heb ik ruimte gemaakt om hem heen. Heel gek dat ik toch nog kon handelen, want ik was behoorlijk in paniek.”

Daar stond onze zoon Pim!

“Heel snel daarna werd er aangebeld. Ik deed de deur open en daar stond onze zoon Pim! Ik begreep er niks van. Ik had hem toch nog niet gebeld? Hij rende langs me heen en begon met reanimeren. Hij bleek als burgerhulpverlener een oproep te hebben gehad. Daarna kwamen er meer burgerhulpverleners binnen en iemand had een AED. Het waren bijna allemaal bekenden, dat heb je in een dorp he? Ook buiten stonden nog veel mensen die waren opgeroepen via HartslagNu en wilden helpen.”

“Pim bleef reanimeren en ik werd door twee buurtbewoners opgevangen en even weggehaald van de situatie. Na een paar minuten was ook de politie er en namen zij de reanimatie van Pim over. Uiteindelijk heeft Theo drie schokken gehad van de AED en had hij weer een hartslag. Toen de ambulance er was, werd hij direct meegenomen naar het ziekenhuis.”

Ik had helemaal geen klachten

“In het ziekenhuis ben ik gelijk gedotterd”, vertelt Theo. “Mijn ene kransslagader zat voor 100% dicht en de andere al voor 80%, wat tot de hartstilstand heeft geleid. Heel gek, want in juli heb ik nog de Nijmeegse Vierdaagse gelopen en ik werkte vijf à zes dagen in de week. Ik had helemaal geen klachten. De hartstilstand kwam voor mij uit het niets.”

“Na de eerste keer dotteren ben ik drie dagen in coma gehouden. Dit waren hele stressvolle dagen voor mijn familie. Ze hadden geen idee hoe het met me zou aflopen. Ik hoorde achteraf dat mijn familie ook al had gesproken over een mogelijke begrafenis of crematie. Heel heftig allemaal.”

Ik kon het maar niet geloven

“Toen ik bijkwam, moest mijn familie mij steeds opnieuw vertellen wat er was gebeurd. Ik kon maar niet geloven dat mij dit was overkomen. Ook kwamen toen de verhalen los. Zo kreeg ik horen dat Pim mij als eerste heeft gereanimeerd. Naast Pim zijn er heel veel mensen uit het dorp direct gekomen om hulp te verlenen. Heel bijzonder allemaal, want daardoor ben ik er nog.”

Nu komt de klap pas

“Na nog een dotterbehandeling, herstelde ik eigenlijk best snel. Ik was er in het begin heel nuchter onder. Ik dacht, oké dit is er gebeurd, maar ik ben er nog en heb veel geluk gehad. Ik ga mijn leven weer oppakken. Nu zijn we een aantal maanden verder en komt eigenlijk de klap pas. Ik merk dat ik veel te snel weer met alles ben begonnen. Ik moet het rustiger aan doen en langzaam opbouwen. Maar dat is moeilijk als je timmerman bent. In dit werk kun je het eigenlijk niet rustig aan doen. Het is ook mijn hobby. Ook Pim is timmerman en begrijpt mij. Voor mijn hartstilstand hadden wij al elke dag contact. Maar dat ging met name over het werk. Nu praten we meer over diepgaandere zaken.”

Ontzettend dankbaar

“Ik ben ontzettend dankbaar dat ik er nog ben. Ik kan mijn kinderen en kleinkinderen nog zien. De steun die we als familie uit het dorp hebben gekregen is ongelofelijk. We hebben zoveel lieve berichten en kaarten gehad. Toen ik de eerste keer weer met mijn vrouw door het dorp liep, kwamen mensen naar ons toe om te zeggen dat ze zo blij waren om ons weer te zien of om ons gewoon een knuffel te geven. Heel hartverwarmend.

Zelf ben ik ook burgerhulpverlener en ik hoop dat ik op een dag ook voor iemand anders kan klaarstaan als dat nodig is. Heel bizar eigenlijk, want later zag ik dat ik de oproep van mijn eigen reanimatie ook had ontvangen.”

Zorgen over mijn vrouw en zoon

“Naast het werken aan mijn eigen herstel, maak ik me zorgen over mijn vrouw Carla. Zij heeft alles van dichtbij heel bewust meegemaakt, wat traumatisch is geweest. Wij denken nu regelmatig ‘hoe was het geweest als ik er niet meer was?’ Mijn dochter is zwanger van haar derde kindje. Dat had ik dan allemaal niet meer mee kunnen maken. Gelukkig kunnen we er samen goed over praten. Doordat je dit meemaakt, wordt het contact met je familie anders. We zijn allemaal meer bezorgd over elkaar.

Ook op mijn zoon Pim heeft de reanimatie en de tijd erna veel impact gehad. Ik hoop voor hem dat dat snel minder wordt. Soms denk ik wel eens, had iemand anders mij maar gereanimeerd. Dan had hij er minder last van gehad. Maar Pim had het niet anders gewild. Het heeft gewoon zo moeten zijn.”

Lees ook het verhaal van zoon Pim.