“Ik ben al een aantal jaar aangemeld als burgerhulpverlener en heb in die tijd verschillende oproepen gehad. Steeds zag ik deze te laat, wat ik erg vervelend vond. Maar tegelijkertijd bleef ik het ook wel spannend vinden. Wat als ik wel ineens met een ‘echte’ reanimatie geconfronteerd zou worden? Ik denk dat ik weet wat ik moet doen, maar is dat wel zo wanneer het echt gebeurd?

Afgelopen mei kreeg ik de kans om hier achter te komen. Ik was op mijn werk toen ik een oproep binnenkreeg. Op de routeplanner zag ik dat ik, weliswaar met de auto, vlot op de plek van bestemming zou kunnen zijn. Het was bij een supermarkt in de buurt. Via de app accepteerde ik de oproep en ik zette het adres van de supermarkt in mijn navigatie.

Adrenaline gierde door mijn lijf

Tijdens de rit ernaartoe gierde er de nodige adrenaline door mijn lijf. De rit duurde langer dan gehoopt door de verkeerssituatie. Terwijl ik mijn beademingsmasker uit mijn tas pakte, hield ik er al rekening mee dat ik deze waarschijnlijk niet meer nodig zou hebben, omdat de hulpdiensten misschien al wel ter plaatse waren.

Er was daadwerkelijk sprake van een hartstilstand

Toen ik bij de supermarkt arriveerde zag ik dat de hulpdiensten er nog niet waren. Ik kwam tegelijk met twee andere burgerhulpverleners aan. We werden door klanten en een caissière van de supermarkt naar het slachtoffer geleid en zagen direct dat hier daadwerkelijk sprake was van een hartstilstand. Ik zag een mevrouw met haar mond en ogen open. Ze was aan het gaspen. Tijdens de lessen leer je het technische deel van een reanimatie, maar niet wat je ziet en voelt wanneer het dan echt zo is. Gek genoeg hoefde ik op dat moment totaal niet te schakelen. Ik denk dat ik dit tijdens de rit ernaartoe al had gedaan. Het was natuurlijk geen prettig gezicht, maar ik ging wel gelijk over tot handelen.

Er was een goede communicatie en taakverdeling

Er was al iemand aan het reanimeren, die misschien al wel even bezig was. Dat weet ik niet. Wij hebben de reanimatie overgenomen. Ik heb direct het beademingsmasker over het hoofd van het slachtoffer geplaatst. Ik was blij met de aanwezigheid van de andere burgerhulpverleners, met wie er meteen een goede communicatie en taakverdeling was. We hebben elkaar kunnen coachen en steunen wanneer dit nodig was.

Ineens was ook de ambulance ter plaatse. Na een korte overdracht gingen zij over tot actie. Tot het moment dat er een autopulse* werd aangesloten, ben ik doorgegaan met de compressies. Daarna kon ik bij de reanimatie zelf niets meer doen.

Mijn zorg ging uit naar deze man

Toen ik bij de supermarkt aankwam had ik al wel een meneer zien staan, maar hier ging mijn aandacht pas na de reanimatie naartoe. Deze man stond, inmiddels met een bloedneus te kijken naar hoe zijn vrouw in elkaar was gezakt en gereanimeerd werd. Mijn zorg ging nu uit naar deze man. Ik heb hem bijgestaan, vastgehouden, verteld wat er allemaal gebeurde en zijn kinderen gebeld. Voor mij was dit gedeelte van de gebeurtenis heftiger dan het technische reanimeren. Dat weet je, en dat doe je. Dit stuk is psychisch veel aangrijpender. Je hebt hierbij ineens te maken met emoties. Daar kun je jezelf niet op voorbereiden.

Uiteindelijk is de mevrouw naar het ziekenhuis vervoerd en ben ik achtergebleven om te helpen opruimen. Want er blijft een behoorlijke troep achter! Voordat ik weer aan het werk ging, heb ik even een momentje voor mezelf genomen. Even stilgestaan bij wat er eigenlijk allemaal is gebeurd.

Ik ben als LOTUS-slachtoffer veel in contact met hulpverleners en heb direct een telefoontje met een van hen gepleegd om mijn verhaal kwijt te kunnen. Dat was erg fijn! Ik kreeg een luisterend oor, fijne tips en goede steun.

Ik heb gedaan wat ik kon

Het is voor mij een verrijking geweest om deel uit te kunnen maken van deze gebeurtenis. Ik weet nu dat ik een ‘echte’ situatie ook aan kan. Of het nou een positieve en negatieve afloop zou hebben gehad, ik heb gedaan wat ik kon. En daar ben ik trots op! Daarbij vond ik het fijn te zien dat er mensen zijn die weten wat ze moeten doen wanneer er een noodsituatie is. Ik ben trots op iedereen die iets doet vanuit hulpvaardigheid.

Als LOTUS-slachtoffer train ik mensen en door het meemaken van een echte reanimatie kan ik mijn persoonlijke ervaring met de cursisten delen. Ik merk dat dit heel waardevol is voor de cursisten.

Een week later werd ik gebeld door een hele dankbare meneer. Zijn vrouw had nog enkele operaties nodig, maar er was weer toekomst!”

*Autopulse is een geautomatiseerd reanimatiesysteem.