“Het is dinsdagochtend rond een uur of 11 en ik ben thuis. Het is een ochtend als alle andere. Totdat ik een berichtje op mijn telefoon hoor binnenkomen. Ik kijk direct, want ik verwacht een bericht van een vriendin. Ik zie opeens HartslagNu OPROEP! in het scherm van mijn telefoon verschijnen. Ik open het bericht en zie dat het adres 2 km verderop is. Ik klik op accepteer, ren de trap af naar buiten en spring in mijn auto.

Op weg naar het slachtoffer

Op de navigatie van HartslagNu rijd ik naar het adres van het slachtoffer. Bij het stoplicht zie ik een busje van de brandweer staan. Ik verbaas mij erover dat ze niet met spoed op weg zijn naar de reanimatie, maar ze zullen kennelijk de alarmering niet hebben gekregen.

Als ik bij het reanimatieadres kom, stopt er ook een politieauto. Een agent stapt uit en rent het flatgebouw in. In mijn auto staat standaard een tas klaar met handschoenen, reanimatiekapjes en andere hulpmiddelen. Ik sleur deze uit de achterbak en ren ook de flat in.

Geen teken van leven

Boven bij het slachtoffer zie ik dat dat hij niet bij kennis is en geen teken van leven meer geeft. Mijn oog valt meteen op de verhuisdozen die om het slachtoffer heen staan. “We moeten hem verplaatsen, de ambulance kan er zo niet bij!” stamel ik. Met de politieagent verplaats ik het slachtoffer naar de huiskamer waar meer ruimte is. Dan wisselen de agent en ik elkaar in de reanimatie af.

Een geloliede machine

Na een aantal minuten komt het ambulancepersoneel binnen en even later ook de brandweer. We werken goed met elkaar samen, we maken ruimte en we geven zaken aan elkaar door. We lijken op dat moment een geoliede machine die al langer met elkaar samenwerken. Opnieuw neem ik de reanimatie van de agent over. Ik ben de enige burgerhulpverlener die op de alarmering is afgekomen, dus wissel ik de reanimatie vervolgens met het brandweerpersoneel af.

Vitale functies komen terug

Kort daarna begint de patiënt zich te verzetten tegen de intubatietube die door de ambulanceverpleegkundige is ingebracht. Steeds meer vitale functies komen terug en ik hoor dat er weer ademhaling en circulatie is! De patiënt wordt op een noodbrancard gelegd.

Met mijn eigen tas en de monitor van de ambulance loop ik achter het slachtoffer aan die inmiddels door het ambulance- en brandweerpersoneel de trap af wordt getild naar het voorterrein waar iedereen geparkeerd staat. Er zijn veel hulpmiddelen en medicatie gebruikt, en beneden staat het vol met spullen. Terwijl de patiënt op de brandcard wordt geplaatst, leg ik met de ambulancechauffeur alle spullen snel terug op zijn plaatst in de ambulance. Vervolgens wordt de patiënt naar het ziekenhuis gebracht, in een situatie die stabiel te noemen is. De patiënt heeft deze hartstilstand overleefd en dat is heel mooi.

Je doet wat je kunt

In de tijd dat ik burgerhulpverlener ben, heb ik al heel wat reanimaties meegemaakt. Het loopt niet altijd goed af zoals bij deze reanimatie. Voor mijn gevoel ongeveer in de helft van de gevallen. Je doet wat je kunt en ik ga altijd met een opgeheven hoofd weer huiswaarts. Ik denk dan: ‘het is me toch weer gegeven dat ik deze hulp heb kunnen verlenen’.”