“Het is zondagochtend. Ik zit op de bank met een kop koffie en scroll een beetje door de social media op mijn telefoon. De kinderen zitten te kleuren aan tafel. Dan gaat de bel, en een seconde later klopt mijn buurvrouw op het raam. Ik zie angst in haar ogen. Die angst komt gelijk over en ik roep tegen de kinderen “hier blijven! Er is iets mis”.

Ik ben verpleegkundige en mijn man werkt op de ambulance. De omwonenden weten dat ze bij ons laagdrempelig aan kunnen bellen als er iets aan de hand is. Mijn man lag op dat moment in bed, omdat hij nachtdienst had gehad.

Mijn buurman zat onderuit gezakt op de bank

Ik snelde naar buiten. De buurvrouw had per ongeluk de voordeur dichtgetrokken en ik had haar gevraagd de sleutel te gaan vragen bij de andere buurman. Ik keek door het raam en schatte de situatie in. Mijn buurman zat onderuit gezakt op de bank en ik zag dat hij geen adem haalde. Ik pakte mijn telefoon en toetste 112 in. De buurvrouw kwam terug, waarop ik zei “ik moet hem reanimeren, wil je dat?” “Ja! Ja!” antwoordde ze.

Vrijwel direct startte ik de hartmassage

Ik kreeg een centralist aan de lijn die vroeg of ik brandweer, ambulance of politie nodig had, en in welke woonplaats. Ik gaf de gegevens door en stierde naar binnen. Ik zette de telefoon op de luidspreker en gaf deze aan mijn buurvrouw. Vervolgens heb ik mijn buurman van de bank gedragen en op de grond gelegd. Vrijwel direct ben ik gestart met hartmassage en instrueerde mijn buurvrouw wat ze moest doorgeven aan de centralist. Ze was zo in paniek.

Ik had een soort rust over me

“Hulp komt jullie kant op” hoorde ik de centralist zeggen. Mijn buurvrouw hing op. Ik vroeg haar de deur open te doen en te gaan zitten. Ik had een soort rust over me, en zette de reanimatie voort. Tijdens het masseren hoorde ik het alarm van HartslagNu op mijn telefoon afgaan.

Mijn man en ik zijn beiden burgerhulpverleners, en ik wist dat hij dit alarm ook zou krijgen. We hebben onze telefoons namelijk zo ingesteld dat deze melding dag en nacht, ook al staat een telefoon op stil, doorkomt. Mijn man schrok inderdaad wakker en keek versuft op zijn scherm. Hij kleedde zich aan en snelde naar de buurman. Daar zag hij dat ik al bezig was en we hebben samen de reanimatie vervolgd. Nog twee burgerhulpverleners arriveerden snel en er werd een AED gehaald.

Uiteindelijk met hartslag naar het ziekenhuis

Uiteindelijk na vijf keer een schok van de AED is mijn buurman met ademhaling en hartslag naar het ziekenhuis vervoerd. Daar is hij dezelfde dag nog gedotterd. Het gaat nu goed met mijn buurman. Na het dotteren heeft hij een ICD* gekregen en op dit moment revalideert hij in een verpleeghuis. De verwachting is dat hij volgende week naar huis komt.

Nu was het persoonlijk en dat maakte het bijzonder. In ons werk komen we vaak in aanraking met onvoorziene situaties waarin mensen heel ziek zijn. Ook hebben mijn man ik vaker gereanimeerd, maar dat was altijd onder ‘werkomstandigheden’. Nu was het persoonlijk en dat maakte het extra bijzonder. Zeker omdat het succesvol was. Best een wonder toch!”

*ICD (Implanteerbare Cardioverter-Defibrillator) is een apparaat dat onder de huid wordt geïmplanteerd en een elektrische prikkel afgeeft wanneer iemand een afwijkend hartritme heeft.