Mariël: “Ik was net thuis van mijn werk en begonnen met het maken van mijn avondeten toen ik de oproep van HartslagNu ontving. Ik pakte mijn telefoon en zag het adres. Het was heel dichtbij. Het is toch altijd even schrikken als je zo’n reanimatieoproep ontvangt. Maar omdat het adres zo dichtbij was, twijfelde ik niet. Ik bedacht me gelukkig nog net dat ik mijn gas moest uitzetten en pakte mijn fiets die nog in de voortuin stond. Ik was er binnen enkele minuten.

Je hebt geen idee wat je aantreft

Het is altijd spannend om bij een reanimatieadres aan te komen. Je hebt geen idee wat je aantreft. Ik zag de voordeur open staan. Ik vroeg aan iemand in de voortuin of er nog hulp nodig was en zei dat ik burgerhulpverlener ben. Er werd gezegd dat er iemand in de badkamer onwel was geworden. Ik ben naar binnen gelopen en hoorde van de mensen in de woonkamer dat ik boven moest zijn.

Boven zag ik een meneer op de grond liggen in een zeer kleine badkamer. Er was een vrouw aan het reanimeren. Ik vroeg aan de dame of ik het van haar over kon nemen, maar dat hoefde niet. Even later kwam er een jonge vrouw met de AED. Die gaf ze aan mij en ik gaf hem aan de vrouw die aan het reanimeren was. (Het was een erg kleine ruimte dus konden we niet goed met meerdere mensen bij het slachtoffer komen).

Ik heb de schok toegediend

Het aansluiten van de AED ging niet helemaal goed en ik heb hierbij geholpen. Op het moment dat de AED een schok adviseerde, zat de andere vrouw op de arm van het slachtoffer en zei ik haar dat ze even aan de kant moest voor het toedienen van de schok. Ze stond toen op en ik heb de schok toegediend. De vrouw was inmiddels weggelopen uit de badkamer en na de schok ben ik doorgegaan met reanimeren.

Er kwam op dat moment een andere burgerhulpverlener binnen en hij vroeg of het handig was dat hij ging ‘blazen’. Hij had een mondkapje bij zich, wat heel fijn was. Zo zijn we samen verdergegaan. Ik kan me niet eens meer herinneren of ik één of meerdere schokken heb toegediend. Zo raar is dat.

Er werd ons gevraagd om ruimte te maken

Toen de ambulanceverpleegkundigen kwamen, werd ons gevraagd om direct weg te gaan om ruimte te maken. Ik ben naar buiten gegaan en heb daar samen met de andere burgerhulpverlener (en nog een paar andere burgerhulpverleners die ook opgeroepen waren) gewacht. Het voelde niet goed om al naar huis te gaan.

De brandweer kwam met een hoogwerker

Op een gegeven moment arriveerde ook de brandweer. Deze was opgeroepen, omdat de meneer boven lag en hij niet over de trap naar beneden kon. Ik heb nog met een aantal mensen bij buurtbewoners aangebeld met de vraag of ze hun auto konden weghalen zodat de brandweer erbij kon.

Ik besefte niet wat ik had gedaan

De brandweer ging met een hoogwerker naar de eerste verdieping van het huis. Even later kwam de brancard uit het raam. Ik zag dat het slachtoffer bij kennis was! Het was toch een geruststellend idee dat de meneer er weer iets beter aan toe was. Ik vroeg me toen heel even af of het dan allemaal wel echt zo ernstig was als het er uit zag toen ik aan het reanimeren was. Ik besefte op dat moment ook totaal niet wat ik eigenlijk had gedaan.

Ik kon het aan niemand vertellen

Daarna is de meneer naar de ambulance gebracht. Toen de ambulance is weggereden, heb ik nog even staan napraten met de mensen die buiten stonden. Daarna gingen ook de brandweer en de tweede ambulance weg en toen ben ik naar huis gegaan. Ik woon alleen, dus ik kon niet direct aan iemand vertellen wat ik zojuist had meegemaakt. Dat voelde heel gek, omdat het toch een behoorlijke impact op mij heeft gehad.

Ik ben weer verdergegaan met eten koken en heb gegeten. Even later kreeg ik een bericht van HartslagNu met een aantal vragen over de reanimatie. Hier kun je ook aangeven of je slachtofferhulp wilt. Dit vond ik persoonlijk niet zo nodig, want dit klinkt voor mij heel zwaar. Waar ik op dat moment wel behoefte aan had, was dat op het moment dat de meneer wegging met de ambulance, een van de andere professionele hulpverleners even had geïnformeerd hoe het met mij ging.

Blij om te horen dat het goed is afgelopen

Later heb ik via een oud-collega te horen gekregen hoe het met deze man is afgelopen. Het gekke is dat ik in alle hectiek deze mensen niet goed heb bekeken. Ik zou ze niet eens herkennen als ik ze zou tegenkomen op straat. Ik fiets wel eens langs het huis, maar ik heb nog nooit iemand buiten gezien. Maar ik ben blij om te horen dat het goed is afgelopen.”

Bekijk de unieke video waarin ook Mariël haar verhaal vertelt.