Pim (31) kreeg vijf jaar geleden via zijn werk in de bouw voor het eerste een EHBO-training waarbij hij leerde reanimeren. Daarna meldde hij zich direct aan als burgerhulpverlener bij oproepsysteem HartslagNu. Hij wist toen nog niet dat hij daarmee zijn vaders leven zou redden.
‘Ik heb twee keer eerder een reanimatie-oproep gehad,’ vertelt Pim, ‘maar beide keren kon ik niet. Op een woensdagavond, eind augustus 2019, lag ik op bed op mijn telefoon voetbal te kijken. Opeens verscheen er een bericht op mijn scherm: REANIMATIE! Ik herkende meteen het adres van mijn ouders.”
“Ik riep tegen Karlijn, mijn vriendin, die naast mij lag te slapen dat ik een reanimatieoproep had. Ik ben zo snel mogelijk, nog in mijn korte broek en op blote voeten, op mijn fiets gesprongen. Ik heb niet eens in de oproep aangegeven dat ik zou gaan. Ik dacht alleen maar: gaan, gaan, gaan! Binnen een minuut was ik bij het huis van mijn ouders. Daar hoorde ik mijn moeder roepen: ‘Theo hoor je mij?’ Het gekke was dat ik onderweg ook al het gevoel had dat het om mijn vader ging, terwijl mijn vader nooit eerder hartklachten heeft gehad.”
“De deur was dicht en ik moest aanbellen. Mijn moeder was overstuur en had 112 aan de lijn. Ze was heel verbaasd toen ze mij voor de deur zag staan, want ze had mij en mijn zus nog niet kunnen bellen. Ik bleek de eerste burgerhulpverlener te zijn die aankwam. Mijn moeder had mijn vader al op de grond gelegd en alle spullen aan de kant gezet. Mijn vader had, net als ik, op de bank naar voetbal zitten kijken. Ik ben meteen begonnen met reanimeren. De adrenaline gierde door mijn lijf en ik handelde op de automatische piloot.”
“Een minuut later arriveerde een vriend, die ook een oproep had gehad. Ik vroeg hem om de AED bij het Buurthuis te halen maar toen kwam er al een burgerhulpverlener met die AED aan. Er kwamen wel een stuk of 7 burgerhulpverleners, op een na allemaal bekenden. We wonen in een klein dorp, dus we kennen elkaar bijna allemaal. Binnen een paar minuten was ook de politie er. Toen was er al 1 of 2 keer een schok met de AED gegeven. De politie nam de reanimatie over. Bij de 3e schok kwam de hartslag van mijn vader terug. Dat was nog voor de ambulance arriveerde.”
“Nadat we snel oppas hebben geregeld voor onze kinderen, zijn mijn moeder, zus en ik met de ambulances mee gegaan naar het ziekenhuis. Daar is mijn vader gedotterd. De dagen daarna waren minstens zo heftig als de reanimatie zelf. Mijn vader was in coma en in het ziekenhuis konden ze niet zeggen hoe het nu met hem ging. Het was wachten tot hij bij kwam. Die onzekerheid was heel vreselijk. We bespraken met elkaar alle mogelijke scenario’s. Gelukkig kwam mijn vader op zondag weer bij kennis. Door te knikken of met zijn hoofd te schudden kon hij antwoord geven op vragen. Dat was het eerste positieve teken.”
“Op maandagochtend kon hij echt antwoord geven op vragen en vanaf toen ging het heel snel. Voor ons als familie was dat best moeilijk, we moesten echt even een knop omzetten. Zo hadden we het nog over zijn uitvaart, en zo liep hij weer rond. Op dinsdag hebben we mijn vader verteld wat er allemaal was gebeurd, ook dat ik hem heb gereanimeerd. In de familie app vertelden we steeds alles wat er gebeurde zodat wij en mijn vader alles later nog eens terug konden lezen.”
“We praten er met zijn allen veel over. Je wereld staat op z’n kop en we zijn ook echt bezorgd om elkaar. Het heeft een enorme impact op ons gehad. De eerste maanden was ik snel overprikkeld. Ik kon eigenlijk helemaal niks, alles was te veel, ook met mijn kinderen bijvoorbeeld. Ik was heel snel vermoeid en had kramp in mijn borst. Dat was puur stress. ’s Nachts herbeleefde ik alles wat er was gebeurd. En toen ik bij mijn ouders op de koffie was, zag ik mijn vader daar opeens weer liggen op het kleed. Voordat mijn vader een hartstilstand kreeg, was ik nooit met de dood bezig. Daar stond ik gewoon niet bij stil. Nu wel.”
“Het gaat nu gelukkig iets beter. Ik probeer voldoende rust te pakken. Het heeft tijd nodig om het te verwerken. Hoe blij we ook zijn dat het zo is gelopen, het was wel een traumatische ervaring en we verwerken het allemaal op een andere manier. Het scheelt dat we allemaal heel nuchter zijn en goed kunnen beredeneren wat er is gebeurd. Mijn vader vroeg zich af of het misschien niet beter voor mij was geweest als iemand anders hem had gereanimeerd. Maar nu weet ik zeker dat alles goed is gegaan. Ik had het echt niet anders gewild!”
HartslagNu alarmeert je met telefoonnummer
+31 642500512
Download hier de HartslagNu app!
Kun jij makkelijk vinden wat je zoekt?
